مرگ به‌عنوان انگیزه‌ای برای بیداری
در اندیشه یالوم، مرگ نه تنها ترسی فلج‌کننده نیست، بلکه تلنگری است برای زنده‌تر زیستن. بسیاری از افراد با مرگ دیگران یا بحران‌های شخصی از خواب روزمرگی بیدار می‌شوند. این بیداری به زندگی کیفیتی تازه می‌بخشد. پذیرش فناپذیری ما را به ارزش لحظه‌ها آگاه می‌کند. یالوم از مرگ نه به‌عنوان پایان، که به‌مثابه آینه‌ای برای زندگی یاد می‌کند. انسان وقتی مرگ را بپذیرد، بیش‌تر مشتاق تجربه‌ی معنا می‌شود. مرگ، ما را دعوت می‌کند که خود را از پوچی نجات دهیم. او هشدار می‌دهد که نادیده‌گرفتن مرگ، زندگی را بی‌محتوا می‌سازد.
مرگ، چراغی است که مسیر زندگی را روشن‌تر می‌کند.

پذیرفتن مسئولیت وجودی خود
از دید یالوم، مسئولیت‌پذیری وجودی یعنی انسان خود خالق سرنوشت خویش است. فرد نمی‌تواند مسئولیت رنج یا سردرگمی‌اش را به دیگری واگذارد. بسیاری از درمان‌جویان در روند درمان درمی‌یابند که بهانه‌ها، سد راه رشد بوده‌اند. درمانگر به فرد کمک می‌کند تا از نقش قربانی بیرون آمده و کنش‌گر شود. آزادی بدون مسئولیت، به بی‌جهتی و اضطراب می‌انجامد. مسئولیت‌پذیری یعنی توانایی ایستادن پای انتخاب‌ها، حتی انتخاب‌های دشوار. انسان بالغ، مسئول احوال درونی، واکنش‌ها و مسیر خود است. یالوم مسئولیت را زیربنای بلوغ روانی می‌داند.
رهایی، با پذیرفتن بار زندگی آغاز می‌شود.

تنهایی اگزیستانسیال، حقیقتی گریزناپذیر
تنهایی بخشی ذاتی از وجود انسان است؛ هیچ پیوندی آن را کاملاً پر نمی‌کند. یالوم این تنهایی را بنیادین می‌نامد، چراکه از جدایی ما از دیگران و جهان ناشی می‌شود. بسیاری از رنج‌ها ناشی از فرار از این واقعیت هستند. برخی در روابط ناسالم یا اعتیادها پناه می‌گیرند تا تنهایی را فراموش کنند. اما پذیرش تنهایی، به‌جای جنگیدن با آن، آرامش‌بخش است. این پذیرش راه را برای خودشناسی و رشد درونی باز می‌کند. یالوم تأکید دارد که تنهایی را باید در آغوش کشید، نه انکار کرد.
تنهایی، خلوتی برای خودشناسی است، نه تهی‌بودن.

یافتن معنا، شفا در دل بی‌معنایی
یالوم باور دارد که انسان‌ها در جست‌وجوی معنا زنده‌اند. بحران‌های وجودی اغلب ریشه در احساس بی‌معنایی دارند. وقتی فرد در رنج معنایی پیدا کند، می‌تواند آن را تحمل و حتی از آن رشد کند. معنا باید از درون، نه از بیرون تحمیل شود. معنا می‌تواند در کوچک‌ترین لحظات و ساده‌ترین ارتباطات هم شکل بگیرد. درمان اگزیستانسیال، فرایند کشف معنا در دل بی‌نظمی زندگی است. فرد به جای قربانی شدن، مسئول معنا دادن به تجربه‌ها می‌شود.
بی‌معنایی دردناک است، اما معنا درمانگر است.

رابطه درمانی، ابزاری برای بازسازی روان
یالوم رابطه درمانی را بستر اصلی تحول می‌داند. این رابطه باید بر اساس صداقت، همدلی و انسانیت شکل بگیرد. درمانگر در این فضا نقش انسانی ایفا می‌کند، نه تنها یک تحلیل‌گر بی‌احساس. بیمار از طریق تجربه‌ی رابطه‌ای اصیل، می‌تواند الگوهای ارتباطی آسیب‌دیده‌اش را اصلاح کند. اعتماد، گوش‌دادن عمیق و حضور واقعی، عناصر اساسی این رابطه‌اند. یالوم به «درمان در لحظه» باور دارد، یعنی تمرکز بر آن‌چه اکنون میان دو نفر رخ می‌دهد.
رابطه اصیل، خاکی‌ست که روان در آن دوباره می‌روید.

بازگشت به اصالت و کنار زدن نقاب‌ها
یالوم اعتقاد دارد که بسیاری از ما با نقاب زندگی می‌کنیم، برای تطابق با خواسته‌های دیگران. اما این نقاب‌ها ما را از خود اصیل‌مان دور می‌کنند. درمان، فرایند شناخت این نقاب‌ها و بازگشت به خویشتن است. اصالت یعنی زندگی کردن براساس ارزش‌ها و باورهای شخصی، نه صرفاً انتظارات محیط. فرد اصیل، شهامت گفتن «نه» و ایستادن بر حقیقت خود را دارد. درمان‌جویان در طول زمان یاد می‌گیرند که صادقانه زندگی کنند. اصالت، ریشه در آگاهی و خودپذیری دارد.